ცოცხალი ისტორია

ერთი შვილი . . . თავიდან ყველაფერი კარგად იყო,მაგრამ მოულოდნელად ყველაფერი შეიცვალა.ჩემს ქმარს ვატყობდი,რომ მუდმივად რაღაცაზე ნერვიულობდა,თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა,მაგრამ ჩუმად იყო,საკუთარ თავში ჩაიკეტა და სრულიად შეიცვალა.ხშირად მიმეორებდა,რომ ჩემნაირი ადამიანის ღირსი არ იყო და მე უკეთესი ქმარი მჭირდებოდა. გამარჯობა! მინდა ჩემი ისტორია გიამბოთ,რათა ჩემი დიაგნოზის მქონე ადამიანები დარწმუნდნენ,რომ ცხოვრება ამით არ მთავრდება,და რომ ასეც შეიძლება იყო ბედნიერი და ყოველი გათენებული დღისთვის მადლობას ვწირავდეთ ღმერთს.ჩემი დიაგნოზი სრულიად ჩემთხვევით გავიგე და ამან შოკში ჩამაგდო,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.მყავს ოჯახი,ქმარი და შვილი.თავიდან ამაზე მეცინებოდა,მაგრამ შემდეგ დავფიქრდი,ვთხოვე,რომ აეხსნა,რატომ მიმეორებდა ასეთ რამეს,მე ხომ ის ყველაზე მეტად მიყვარდა.ის ჯერ ჩუმად იყო,შემდეგ კი ანერვიულებულმა მითხრა,რომ აივ-დადებითი იყო და მთხოვა,ანალიზის ჩასაბარებლად გავყოლოდი.კინაღამ გავგიჟდი,არ ვიცოდი რა მექნა,ვტიროდი,ვეჩხუბებოდი....მერე კი მთელი ორი დღის განმავლობაში ხმა არ გამიღია.მევედრებოდა,რომ მეპატიებინა,მარწმუნებდა,რომ ეს მას შემდეგ მოხდა,რაც ბავშვი დაიბადა და მაიმედებდა,რომ ბავშვი ჯანმრთელი იქნებოდა.მუხლებზე დაჩოქილი მთხოვდა,რომ მეპატიებინა...შემდეგ კი ანალიზები ჩავაბარე და მეც ინფიცირებული აღმოვჩნდი...თავიდან მეც საკუთარ თავში ჩავიკეტე,არავინ და არაფერი არ მინდოდა,ბავშვსაც კი არ ვაქცევდი ყურადღებას,რასაც დღეს ძალიან ვნანობ.მერე ნელ-ნელა გავაცნობიერე ყველაფერი.თავს ვიმშვიდებდი იმით, რომ ჩემს შვილს არაფერი სჭირდა და ეს მხნეობას მმატებდა.შემდეგ ეკლესიაში დავიწყე აქტიური სიარული,ჩემს მოძღვარს მივაკითხე,მან დამამშვიდა და ამიხსნა,რომ ადამიანები ყველანაირ განსაცდელს უნდა გავუმკლავდეთ..მირჩია,რომ ამის გამო ოჯახზე უარი არ უნდა მეთქვა.ამის  გაკეთება

ჩემთვისაც რთული იქნებოდა,იმიტომ რომ ჩემი ქმარი ამქვეყნად ყველაზე მეტად მიყვარს და ყველაფრის მიუხედავად მის გარეშე ცხოვრება არც მინდოდა და არც შემეძლო...ნელ-ნელა ყველაფერი დალაგდა.მე ჩვეულ რიტმს დავუბრუნდი,ისევ ისეთი მზრუნველი დედა და მეუღლე გავხდი..დავიწყე სამსახურში სიარული,ჩემი მეგობრებიც გვერდით დამიდგნენ და შევეჩვიე ჩემს ასეთ ცხოვრებას/სულ ცოტა ხნის წინ კი გავიგე,რომ ღმერთი კიდევ ერთ საჩუქარს მიძღვნის და კვლავ დედა გავხდები..ცხოვრება ძალიან მიხარია,რადგან ვიცი რომ ჩემი შვილი სრულიად ჯანმრთელი დაიბადება,რასაც დღევანდელი მკურნალობის საშუალებები იძლევა...ღმერთი გფარავდეთ ყველას...ნინი.ს.