Wednesday, March 4, 2015

ცოცხალი ისტორია -,,შეიძლება ვინმეს მოვწონვარ კიდეც, მაგრამ ჩემი სტატუსის გამო შეიძლება ხელი მკრან”

უფალს ვევედრები ის გრძნობა მომმადლოს რასაც სიყვარული ჰქვია. არ გეგონოთ სიყვარული არ შემეძლოს... პირიქით, შევიყვარებ იმას და მისთვის ვიცხოვრებ ვინც მიმიღებს ისეთს როგორიც ვარ.. როდესაც ქუჩაში გავივლი და შეყვარებულ წყვილებს ვუყურებ არ მშურს მათი. უბრალოდ, ჩემ თავს ვეკითხები: ნეტავ ეს ბედნიერება მეც თუ მეღირსებათქო... განსაკუთრებით მაშინ ვარ ემოციური, როცა წყვილები ბავშვთან ერთად სეირნობენ.. ვჩერდები და ვუყურებ თუ როგორ ტკბებიან ღმერთისგან მინიჭებული დიდი მადლით. ამ დროს არ შემიძლია ემოციის გარეშე დავტოვო იქაურობა და ღმერთს მხოლოდ იმას ვევედრები, რომ ბედნიერების და საყვარელ ადამიანთან ყოფნის ბედნიერება მომანიჭოს.
ჰო, მართლა - მიზეზი ჩემი ასეთი უბედობის არის სტატუსი: მე აივ იმფიცირებული ვარ. ამ მდგომარეობაში მყოფი ვის რაში ვჭირდები, ასეთს არავინ მიმიღებს... შეიძლება ვინმეს მოვწონვარ კიდეც, მაგრამ ჩემი სტატუსის გამო შეიძლება ხელი მკრან და კიდევ უფრო მეტკინება გული. ტყუილს კი არ ვიკადრებ. არადა გული სიყვარულს და ტკბილ ოჯახს ითხოვს.. დღე მე განწირული ვარ მარტოობისთვის. რა იქნება ხვალ? ეს არ ვიცი, იმედს არ ვკარგავ ბედი გამიღიმებს და ჩემ ცხოვრებაში გამოჩნდება ისეთი ადამიანი, რომელიც მიმიღებს ისეთს როგორიც ვარ....